Reguła zakonna, która określała sposób życia Krzyżaków przewidywała dwa lub trzy posiłki dziennie. Dwa razy dziennie w południe i wieczorem wolno było najeść się do syta. Obiad składał się zwykle z dwóch dań. Trzy razy w tygodniu zaś jedzono mięso. Posty były umiarkowane, choć rocznie wypadało ok. 120 dni postnych. Wtedy tylko raz dziennie jedzono do sytości – był to posiłek południowy.
Celem zasadniczym zakonu była walka. Rycerz zakonny musiał zatem dobrze zjeść, by mieć siły do wypełnienia tego podstawowego zadania Zgromadzenia. Zachowane XV- wieczne inwentarze mówią wiele o krzyżackich spiżarniach. Ze zboża robiono mąkę, która służyła do wypieku chleba, ciast i przyrządzania potraw. Jedzono kaszę jęczmienną, gryczaną i owsianą, natomiast z mięs używano wołowiny, cielęciny, wieprzowiny i baraniny. Ceniono również szynki, a spiżarnie zakonne posiadały duże zapasy kiełbas. W czasie postu w klasztorach krzyżackich spożywano olbrzymie ilości śledzi. Choć jedzono także inne ryby morskie i słodkowodne: dorsze, węgorze, szczupaki, jesiotry, sandacze. Inwentarze notują duże zapasy sera i to kilku gatunków, soli, wina oraz miodu. Masło, smalec i łój liczono na beczki. Maku używano do wyrobu oleju.