Krużganki to korytarze lub ganki ciągnące się wzdłuż murów budowli, często okalające wewnętrzny dziedziniec zamku lub klasztoru z otwartymi arkadami na jego przestrzeń. Występowały na jednej lub kilku kondygnacjach, np. na poziomie ziemi i na piętrach. Pełniły funkcje komunikacyjne pomiędzy komnatami i budynkami, a także estetyczne stanowiąc ozdobę wewnętrznego dziedzińca. Toruńskie krużganki służyły przede wszystkim komunikacji. W kronikach zwano je „krucegang”, czyli miejscem procesyjnym, miejscem niesienia krzyża.
Zewnętrzne mury piętra między arkadami poddano artykulacji, czyli podziałowi. Zdobiły je terakotowe płyciny z polichromowaną dekoracją maswerkową. Podobne pobudowano w Malborku. Kondygnacja parteru częstokroć nie służyła komunikacji, a tylko zajęciom domowym i gospodarczym, np. strzyżeniu braci, zaopatrzeniu kuchni. Z czasem więc podcienia chętnie zamieniano na izby. W XIV w. w zamku toruńskim tak właśnie uczyniono. Arkady parteru zamurowano, a ściany wewnątrz pokryto polichromią.